Vorige week ging Finding Dory in première. Vandaag brengen we ons oordeel over het vervolg van Finding Nemo (2003). Met een verhaal vol grappen, grollen, en accuraat getekende diersoorten, is Finding Dory een waardige opvolger voor Finding Nemo. Meer zelfs, de franchise groeit mee met het publiek, waardoor Finding Dory nog net dat tikkeltje meer bekorend is.
Finding Dory begint daar waar Finding Nemo geëindigd is. Nu Nemo terug thuis is in de prikkelende anemoon, veilig bij zijn vader, is het tijd om het verhaal achter Dory te ontdekken. Zoals u wel weet is Dory de vergeetachtige – op het randje af gestoorde – blauwe doktersvis. Ze was helemaal alleen in de wereld, totdat ze Marlin en Nemo leerde kennen. Finding Dory gaat gelukkig niet over een nieuwe zoektocht naar Dory zelf, maar naar haar verleden en familie.
De film gaat van start met een lange flashback. Deze vertelt hoe Dory als klein visje was – laten we eerlijk zijn, vrij irritant. Gelukkig transformeert het verhaal al snel naar de tegenwoordige tijd, en krijgen we de zeemzoete stem van Ellen DeGeneres te horen. Het trio – Dory, Marlin, en Nemo – trekt al snel op pad om Dory’s geschiedenis en ouders te vinden. Dit loopt natuurlijk niet van een leien dakje. Gelukkig kunnen ze rekenen op een scala aan toevallige passanten die nadien ook nog eens vrienden worden.
De belangrijkste, en leukste, is ongetwijfeld de fatalistische, lichtjes depressieve octopus (of septapus, zoals Dory zou zeggen) Hank. Deze achtpotige held brengt heel wat humor in de film, die ouders een welkome afwisseling geven van de standaard Dory-grapjes. Hank biedt dan ook een platform aan waarop de nieuwe film kan steunen. De leuke, en ietwat zwarte humor doet ons vergeten dat we eigenlijk in een kinderfilm zitten.
Het verhaal op zich steekt goed in elkaar, met hier en daar een nieuwe flashback die Dory helpt om haar ouders terug te vinden. Toch zijn er soms hiaten, waarbij we niet begrijpen hoe een personage plotseling op de getoonde locatie is.
Al bij al is Finding Dory het bekijken waard. Al is het maar omwille van de mooie beelden. Tussen de soep en de patatten door kunnen we papegaaivissen, zeeschildpadden, walvishaaien, en zelfs een beluga walvis spotten. De film brengt met Hank het verhaal op een niveau geschikt voor volwassenen, en weeft onafgewerkte verhaallijnen van de eerste film aan elkaar. We zien oude kennissen, nieuwe personages, en schitterende sfeervolle omgevingen. Finding Dory is gelukkig niet een nieuwe zoektocht naar een verdwenen Dory, maar laat de kijker toe om meer te begrijpen van het personage.
Finding Dory (2016). 4/5.