Mensen met een aquarium hebben er wel eens last van. Mensen met een zeewateraquarium waarschijnlijk iets vaker. De ene dag doet een koraal het uitstekend, en lijkt alles in orde te zijn. De volgende dag lijkt het koraal ten dode opgeschreven. En dit wisselt. Constant, over een periode van maanden. Ligt het aan ons, of spelen de koraalgoden met onze voeten?
Laat me toe om even een stukje achtergrond te geven. Bij het overnemen van een aquarium kwam ik in het bezit van een Acanthastrea lordhowensis. Het koraaltje, een vuist groot, zag er niet goed uit. Het weefsel had zich teruggetrokken tot één enkele mond, helemaal op de top van het skelet gezeteld. Met argwaan bekeek ik de situatie, maar kreeg het niet over mijn hart om het koraal af tes schrijven. Ik besloot om het koraal te stekken.
Helaas mislukte dit, waarschijnlijk door gebrek aan ervaring met het stekken van een Acanthastrea. Ironisch genoeg had mijn reddingsactie als resultaat dat ik nu een Acanthastrea met slechts een halve mond had. Oeps. Dan maar het dier verhuizen, meer dood dan levend, naar een ander aquarium dat ik draaiende had. Enkele weken later viel op dat het vlees zich terug aan het skelet hechtte. De mond van mijn rood-grijs gestreepte Acan was hersteld. Een mirakel, ongetwijfeld.
De tijd vordert, en mijn aquarium – een oude Red Sea Max 130, jawel – gaat door verschillende periodes, ups, downs, en alles ertussen. Algenuitbraken, warmtegolven, winters en zomers, alles maakt deze oude bak mee. Mijn Acan? Die doet het goed. Tenminste, dat lijkt zo. Tot ik op een dag zie dat het koraal “kwaad” is. De ondertussen vier koppen zijn volledig ingetrokken. Waterwaardes? Net zoals altijd zijn ze ietwat imperfect, maar voldoende voor de rest van de koralen.
Een waterwissel leek niet te helpen. Maar vreemd genoeg stond enkele dagen later die hardnekkige Acan toch weer mooi rond. Met de bijkomende installatie van een stevige stromingspomp werd ik zelfs getrakteerd op 24/7 poliepextensie. Een tweede mirakel, of gewoon het gevolg van die stromingspomp?
Fast-forward enkele maanden later. De Acan heeft geen kop meer bijgekregen, maar heeft wel een kop gesplitst tijdens de laatste periode van lastigheid. Ondertussen stond hij weer enkele weken perfect. Midden maart krijgt het koraal weer een tegenslag te verwerken. Hoewel de locatie van het koraal niet veranderd is, staat hij weer helemaal ingetrokken. De maat is vol. Ik verplaats het koraaltje naar mijn coral-only tank. Onder de artificiële zonnestralen van een Tunze 8850 kweekt het bakje van nog geen veertig liter verschillende steenkoralen. Zonder twijfel zal mijn Acan hier écht herstellen.
Slecht nieuws, mensen. Niets is minder waard. Hoewel mijn ondertussen geliefde Acan zich prima leek te voelen in het kleine koralenreservaat, slaat het noodlot andermaal toe. Sinds enkele dagen kan niets meer baten. Mijn Acanthastrea staat volledig ingetrokken. Radeloos kijk ik mijn waterwaarden na. Ik doe een waterwissel, ook al zie ik niets verkeerds. Mijn gewonde lordhowensis lijkt verloren. Is dit het einde van een koralenrollercoaster? Mijn verstand zegt ja, maar mijn gevoel en ervaring schreeuwen nee. Het enige wat me nu nog rest is bidden, tot die wrede koralengod.
